Widok na San Francisco od strony Alcatraz
Autor zdjęcia: Marek Bartnikowski
Marek Bartnikowski z Krakowa postanowił wybrać się na nietypową wycieczkę: przez całe Stany Zjednoczone. Marek ma 38 lat, pochodzi z Olsztyna, ale od kilkunastu lat mieszka w Krakowie, gdzie prowadzi własną, dobrze prosperującą firmę informatyczną. Do USA pojechał za własne pieniądze, zdany na własną pomysłowość i przedsiębiorczość. Chciał poznać nie tylko Amerykę, ale i Amerykanów, zatem zaplanował, że będzie szukał noclegów w prywatnych domach w systemie tzw. couchsurfingu. Marek zgodził się, aby kolejne odcinki jego zapisków publikować w naszym serwisie. Dzisiaj część czternasta.
Jestem w San Francisco, stan Kalifornia. Kalifornia jest zupełnie inna niż reszta stanów. W Kaliforni żyje się inaczej. Kalifornia to technologia. Kalifornia to piękna natura. Kalifornia to Hollywood. Kalifornia to góry, pustynie i najpiękniejsze plaże. Kalifornia jest ogromna. Kalifornia jest wspaniała. Nie trać czasu - jedź od razu do Kalifornii.
Takie informacje otrzymywałem od różnych osób przed moim wyjazdem i również już na miejscu od Amerykanów. Wszystko potwierdzam.
Poprzedni wpis robiłem prawie dwa tygodnie temu - również w samolocie. Tym razem lecę z Los Angeles do Detroit. To pierwszy etap mojego powrotu do Polski. Dobry czas na pisanie bloga, bo nie ma co robić w samolocie.
Moja przygoda w Kalifornii rozpoczęła się w San Francisco. Zawsze bardzo chciałem zobaczyć to miasto. Słynny Golden Gate, strome ulice, Alcatraz, Dolina Krzemowa.
San Francisco lubi bezdomnych
Pierwsze, co mnie uderzyło w San Francisco, to bezdomność. Na ulicach spało pełno bezdomnych ludzi, wszędzie się włóczyli. Piorunujące wrażenie.
Potem się dowiedziałem, że jest to spodowodowane dużą tolerancją władz na ludzi bezdomnych. Sam dopowiedziałem, że łatwiej być bezdomnym tutaj, niż np. w Nowym Jorku, ze względu na pogodę. W San Francisco cały rok jest bardzo podobna pogoda, a zimy są wyjątkowo łagodne. Bezdomność kontrastuje tutaj z bogactwem (zresztą podobnie jak w Los Angeles, co odkryję póżniej). Miasto jest piękne, ale dość chaotyczne. Mam na myśli architekturę, która jest dość niespójna, ale przy tym wyjątkowa. Amerykanie nie przywiązują zbytniej uwagi do swoich domów i ich otoczenia (o czym już wspominałem). Daje się to zauważyć tutaj, gdzie domów jest naprawdę bez liku i są upchnięte na małej powierzchni. Ziemia tu jest bardzo droga, a co za tym idzie domy buduje się na możliwie małym obszarze, często w zabudowie szeregowej.
Ciekawie też wygląda zabudowa wielorodzinna. Jako że San Francisco jest położone na wzgórzach - bardzo stromych wzgórzach - część budynków ma wejścia "od góry". Przykładem jest blok, w którym mieszkałem u moich gospodarzy.
Jestem "super sweet"
Skoro o nich mowa (o gospodarzach). Nocleg w SF znalazłem dzięki dziewczynie, u której nocowałem w Pittsburghu. Zapytała swoją koleżankę, czy może mnie przenocować, ta się zgodziła i już z nią ustaliłem szczegóły mojego pobytu. Sarah mieszka z koleżanką i prosiła, żebym był dla niej miły (choć, jak sama napisała, Betsy [ta z Pittsburgha] zapewniała ją, że jestem 'super sweet' - ciekawe określenie na mnie, nieprawdaż?). Okazało się, że Sarah nie będzie w domu w dniu mojego przyjazdu, bo poszła na jakiś koncert, ale wszystko przygotowała na mój przyjazd (czyli zostawiła mi klucz i instrukcję, jak się dostać do domu). Tak się nieszczęśliwie złożyło, że współlokatorka Sarah też miała gości w tym samym czasie. Przychało ją odwiedzić... pięć koleżanek! Tak więc, kiedy już dotarłem do mieszkania Sarah, spotkało mnie niezłe zaskoczenie. Pięć lekko wstawionych, najaranych, wyjątkowo nieatrakcyjnych (poza jedną) dziewczyn w wieku ok. dwudziestupięciu lat. Coż, jako, że jestem super sweet, grzecznie się przywitałem, zaciągnąłem się raz zaproponowanym jointem, pogadałem chwilę z dziewczynami i poszedłem na miasto coś zjeść.
Polska z google jest ładna
Zanim o jedzeniu, trochę o dziewczynach. Okazały się typowymi, niezbyt ambitnymi nastolatkami (jeśli mówimy o dojrzałości), które gadają o facetach, imprezach, facetach, imprezach i czasem jeszcze o tym jakie wypić dziś piwo i czy już teraz zapalić jointa, czy za pięć minut. Nie pamiętam czym się zajmowały dziewczyny, ale jedna z nich była wyprowadzaczem psów. Jej praca polegała na tym, że wyprowadzała psy na spacery. Zdziwiły się, że w Polsce nie ma takiego zawodu. Zdziwiły się też, że jest taki kraj jak Polska, ale szybko zlokalizowały go na mapie, potem znalazły zdjęcia na google images i powiedziały, że Polska jest ładna. I tak skończyły się nam tematy do rozmów (po pięciu minutach), więc udałem się na wspomniany wcześniej posiłek.
Oczywiście przy okazji posiłku, zaliczyłem fajny (i męczący - tutaj naprawdę można być w dobrej kondycji fizycznej wyłącznie dzięki chodzeniu do sklepu) spacer po okolicy. Dodam jeszcze, że jak szedłem z walizką na kółkach do Sarah, to pod jedną z górek ledwo ją za sobą wciągnąłem - taka była stroma.
Najlepszy kurczak na świecie
Na posiłek wszedłem do pierwszej z brzegu knajpy z chińskim jedzeniem. No, nie do końca pierwszej z brzegu, bo prezentowała się bardzo przywoicie. I tutaj spotkało mnie coś, czego nie zapomnę do końca życia. Zamówiłem kurczaka curry.
Było to najlepsze chińskie jedzenie jakie jadłem w życiu. W ogóle był to najlepszy posiłek, jaki jadłem w czasie mojego pobytu w Stanach. Czegoś tak przepysznego nie spotkałem nigdy. Zastanawiam się, czy to nie było w ogóle najlepsze jedzenie, jakie miałem przyjemność jeść (bez kategorii 'chińskie'). Idealne. Prawdziwe niebo w ustach. Uczta dla podniebienia. Cudowne. Chętnie jeszcze raz pojadę do San Francisco, żeby jeszcze raz zjeść tego kurczaka w tej restauracji. Jakby ktoś był - polecam.
Super piersi
Wróciwszy do domu (dziewczyny się szykowały do wyjścia na miasto na piwo) wypiłem piwo i poszedłem spać. Zbudził mnie ok północy Michael - chłopak Sarah, który spał u niej w trakcie mojego pobytu (dla ochrony? - bo na co dzień wynajmuje domek w Oakland po drugiej stronie zatoki). Przywitaliśmy się tylko i spałem dalej. Jednak niezbyt długo, bo wróciły pijane dziewczyny i jedna zaczęła na cały głos opowiadać o swojej operacji piersi (używała słowa boobs). Operacja polegała chyba na powiększeniu biustu lub modelowaniu, nie jestem pewny, ale było coś o silikonie.
Opowiadała, jak to po operacji, kiedy była już w domu, otworzyła jej się rana i z przerażeniem zaglądała do środka swoich piersi. Reszta dziewczyn była wyraźnie poruszona tą przerażającą opowieścią, bo wydawały westchnienia typu "wow, k...a, serio", "nie gadaj k...a!", "ale k...a jazda!", "ja p...ę". Dodam, że ja i Michael spaliśmy na dole (mieszkanie dwupoziomowe), ale dziewczynom chyba nie robiło różnicy, czy słyszymy tę opowieść, czy nie. Początkowo miałem standardowo zastosować zatyczki do uszu, ale zrezygnowałem, żeby wysłuchać do końca. W końcu narratorka zakończyła czymś w stylu, że teraz ma zajebiste piersi, więc warto było się przemęczyć. Nie wiem, która to dziewczyna i wcześniej też nie zwróciłem uwagi na ich piersi, więc nie mogę potwierdzić, czy warto było. Ale skoro tak mówi, to chyba warto. Zastosowałem zatyczki, które szybko pozwoliły mi zasnać, planując w głowie wycieczkę na Golden Gate następnego dnia.
Połączone wybrzeża
San Francisco jeszcze pod koniec dziewiętnastego wieku liczyło 200 (dwustu) mieszkańców. Była to mała osada położona nad zatoką. Kiedy odkryto tutaj złoto, w ciągu roku populacja wzrosła do kilkudziesięciu tysięcy. Miasto położone jest nad zatoką San Francisco, tak dużą, że aby dostać się na północną część wybrzeża, (gdzie również znajdowały się ważne miasta handlowe) trzeba było objechać całą zatokę dookoła (185 kilometrów po obecnych drogach).
Można też było skorzystać z promu, który kursował w miejscu obecnego mostu Golden Gate.
Zobaczcie, jak to wygląda na mapie:
Traktat o budowie mostu
Pomysł budowy mostu narodził się na początku XX wieku. Był bardzo kontrowersyjny i wielu inżynierów go nie popierało. Uważali, że jest zbyt skomplikowany, zbyt drogi czy wreszcie niepotrzebny (to głównie inżynierowie opłacani przez firmy przewożące ludzi i towary promem). Jednak po wielu bojach i trudach pomysł został zaakceptowany. Było to ogromne wyzwanie dla inżynierów, bo nie było nigdzie na świecie takiej budowli w tym czasie. Most musiał być solidny, ale jednocześnie jak najlżejszy, bo miał być mostem wiszącym. Liny główne, które przenoszą cały ciężar mostu, mają grubość 92 cm, każda składa się z ponad 27 tysięcy cienkich linek.
Oczywiście taka lina jest za ciężka, żeby ją wciągnąć na wieże mostu, zatem linki (te cienkie) wciągano pojedynczo, jedna za drugą, co zajęło budowniczym tylko sześć miesięcy (to był rekord szybkości wtedy). Tak czy inaczej, po kilku latach most ukończono i stał się on nadłuższym wiszącym mostem świata przez następnych kilkadziesiąt lat.
Raj dla żeglarzy i ... samobójców
Udałem się na spracer po moście. Długość całkowita mostu to 3 km, więc postanowiłem dojść do połowy przęsła. Doszedłem i było fajnie, choć bardzo wiało. Zatoka San Francisco wygląda z mostu przepięknie. Jest ona ponadto idealnym miejscem do uprawiania sportów wodnych. Dzięki temu, że jest otoczona zewsząd lądem, falowanie jest niewielkie, ale wiatr już całkiem przyzwoity. Co za tym idzie, na zatoce widać mrowie żaglówek i desek surfingowych. No raj (Los Angeles okazało się jeszcze większym rajem dla surferów, ale wtedy o tym jeszcze nie wiedziałem).
Spotkałem tu bardzo wielu biegaczy i rowerzystów - podejrzewam, że spora część to mieszkańcy. Na moście są też zainstalowane są telefony i informacje, że skakanie z mostu jest niebezpieczne. Trudno, żeby było bezpieczne, skoro chodnik znajduje się osiemdziesiąt metrów nad wodą!
Jednak te informacje nie znalazły się tam przypadkowo. Golden Gate od samego początku stał się bardzo popularnym miejscem do popełnienia samobójstwa. Ludzie przychodzą na most i rzucają się do oceanu. Jeszcze do niedawna prowadzono dokładne, oficjalne statystyki samobójców, ale zaprzestano tego ze względu na "promocyjny" charakter takich działań. Wciąż jednak można znaleźć w Internecie statystyki nieoficjalne. Średnio z mostu rzucają się dwie osoby miesięcznie. W znakomitej większości ludzie giną od siły uderzenia o powierzchnię wody. Ci, którzy przeżyją cudem uderzenie, toną w oceanie. Wielu ciał samobójców nigdy nie odnaleziono. Najmłodszy samobójca miał 5 lat i był synem faceta, który rzucił się z mostu jakiś czas wcześniej. Tak więc gdyby ktoś już miał dość tego padołu, pozostaje mu kupić bilet w jedną stronę do San Francisco i honorowo załatwić sprawę. Zachęcam, bo ładne widoki przed śmiercią gwarantowane. Tak zupełnie serio, to nie wiem, po co ludzie się faktygują i jadą taki kawał (przyjeżdżają tu samobójcy z całego świata), po to, żeby się rzucić z ładnego mostu. Ja bym wybrał jakieś pobliskie góry, wysoki budynek, ewentualnie pociąg (bardzo skuteczny). Przecież najważniejszy jest cel, który chcemy osiągnąć. A czy to będzie Godlen Gate, czy Zachodnia Kościelca, czy po prostu dziesięciopiętrowy budynek - bez znaczenia.
Szewc bez butów chodzi
W Dolinie Krzemowej, która leży nieopodal, znajduje się komputerowe zagłębie technologiczne. Swoją siedzibę ma tutaj między innymi firma Google. I właśnie tutaj zawiodły mnie mapy google! Pierwszy raz podczas mojej bytności w Stanach mapy google pokazywały kompletne głupoty, jeśli chodzi o komunikację miejską. W USA, inaczej niż w Polsce (choć to się chyba powoli zmienia), mapy google świetnie sprawdzają się nie tylko w nawigacji samochodowej, ale również w znajdowaniu połączeń komunikacji miejskiej. Korzystałem z tego w Nowym Jorku, Pittsburghu, Cleveland, Chicago, ba - nawet w Lafayette. Wszędzie bezbłędnie. W San Francisco mapy nie potrafiły zaporowadzić mnie do mostu Golden Gate. Z przystanków nie odjeżdżały autobusy, które miały odjeżdżać, trasy się nie zgadzały, godziny odjazdu - no nic się nie zgadzało. Do mostu jechałem przez to 2 godziny zamiast 40 minut. W końcu pojechałem na azymut i jakoś znalazłem autobus, który zawiózł mnie na miejsce. Wstyd google, wstyd!
Chinatown
Chinatown nie zrobiło na mnie większego wrażenia. Dowiedziałem się natomiast, że jest to pierwsze i najstarsze Chinatown w USA. W SF żyje bardzo dużo chińskiej społeczności, co faktycznie widać na ulicach oraz w komunikacji miejskiej (w tym sensie, że komunikaty czytane się również po chińsku). Jednak w Chinatown natknąłem się na całą masę sklepów z tanim badziewiem, świecidełkami itp. Wrażenie z ulicy mam więc negatywne. Moje wrażenie pewnie spotęgował posiłek, który tutaj spożyłem. Wszedłem do pierwszej z brzegu knajpy, która była pełna ludzi (co przeważnie oznacza, że dobrze dają jeść) i zamówiłem znów kurczaka curry, który był tak niedobry, że gdyby nie to, że byłem bardzo głodny, to raczej bym go nie zjadł.
Wieczorem poszedłem z Sarah i Michaelem na kolację do jakiejś knajpy. Niestety moje jedzenie było znowu niedobre, było go mało i było drogie. Nawet już nie pamiętam co jadłem, ale może to i lepiej.
Alcatraz
Kolejny dzień to Alcatraz. No wiem, że Golden Gate i Alcatraz to oklepane kierunki, ale turyści przyjeżdżający do Krakowa jadą tłumnie na Wawel i do Wieliczki. Takie już życie turysty.
Alcatraz jest świetne, bo przy okazji trzeba odbyć obowiązkowy, krótki rejs po zatoce.
Postanowiłem nie opisywać szczegółów z Alcatraz, a wspomnieć tylko o kilku sprawach, które nie są oczywiste. Otóż początkowo Alcatraz nie było więzieniem tylko częścią fortyfikacji mających chronić San Francisco przed ewentualnym zagrożeniem, napaścią od strony morza. Kolejna część fortyfikacji znajdowała się tam, gdzie zaczyna się most Golden Gate (południowa strona mostu). Na szczęście dla San Francisco, nigdy nie nastąpił atak z morza na miasto, bo potem stwierdzono, że całość ochrony przez te forty była zupełnie do bani i pewnie każdy, kto by się choć trochę przygotował, zdołałby skutecznie zaatakować SF, spokojnie radząc sobie z fortami (tak zeznała pani przewodnik).
Kolejną ciekawostką są dywagacje na temat uciekinierów. Ze wszystkich, którzy podejmowali próby ucieczki, tylko pięciu nie udało się złapać. Co nie oznacza, że udało im się uciec. Oznacza jedynie, że na pewno opuścili wyspę. Stojąc na pomoście i czekając na prom powrotny można obserwować ogromny prąd, który okrąża wyspę. Jest tak silny, że sprawia wrażenie rzeki płynącej wokół wyspy. Pokonanie tego prądu wpław może być dość trudne i delikwent, który zdecyduje się na skok do wody, raczej zostanie zniesiony na pełny ocean pod mostem Golden Gate, gdzie czeka go tylko pewna śmierć. Ostatecznym dowodem (prawie dowodem) na to, że ostatecznie nikt nie uciekł skutecznie z Alcatraz jest to, że osoba, która ujawniłaby się jako uciekinier, zyskałaby ogromną sławę i masę pieniędzy (filmy, książki itd). To sugeruje, że nikomu nie udało się skutecznie uciec. Choć z drugiej strony pani przewodnik wspomniała, że formalnie rzecz biorąc, c i więźniowie są wciąż na liście poszukiwanych zbiegów z więzienia. Prawdy pewnie nigdy nie poznamy.
Przyjemnie było pospacerować po wyspie z przewodnikiem audio (najpierw pani przewodnik a potem już przewodnik audio), który był naprawdę świetnie przygotowany i opowiadał ciekawe historie, prowadząc mnie po więzieniu.
Potem wyszło piękne słońce i można było podziwiać dodatkowo panoramę San Francisco, świetnie widoczne z wyspy.
Po zwiedzaniu wyspy byłem już nieźle zmęczony (spędziłem tam chyba z pięć godzin), a że Michael skończył właśnie pracę i zaoferował mi przejażdżkę po mieście, ochoczo z tego skorzystałem. Pojechaliśmy przede wszystkim na najbardziej stromą ulice w mieście i przy okazji najbardziej "pokręconą" ulicę na świecie - Lombard street. Przejażdżka samochodem dostarcza niezłych doznań.
Całe San Francisco dostarcza ciągłego wspinania się pod górkę i zjeżdżania z górki. Zastanawiałem się, jak by się jeździło po tym mieście bez automatycznej skrzyni biegów - i mówiąc szczerze nie bardzo to sobie wyobrażam.
Pół biedy, kiedy znak stop jest przy zjeżdżaniu z górki, ale wyobraźcie sobie jak fajnie byłoby ruszać pod górkę z takiego miejsca, jakie pokazałem na jednym ze zdjęć. A takie miejsca są co drugą przecznicę!
Marek Bartnikowski
San Francisco i Alcatraz w obiektywie Marka Bartnikowskiego
Komentarze (7) pokaż wszystkie komentarze w serwisie
Dodaj komentarz Odśwież
Zacznij od: najciekawszych najstarszych najnowszych
Dodawaj komentarze jako zarejestrowany użytkownik - zaloguj się lub wejdź przez
michal skwierczynski #2944835 | 95.90.*.* 6 lip 2020 20:20
To Mazury, nie Jakucja. https://www.youtube.com/watch?v =v1TbFviugEI
!
odpowiedz na ten komentarz
skwierczynski #2944790 | 95.90.*.* 6 lip 2020 18:36
facet zrobil voip dla po https://www.youtube.com/watch?v=xzxQy DWwMds
!
odpowiedz na ten komentarz
Michał Skwierczyński #2943811 | 95.90.*.* 4 lip 2020 15:35
Michał Skwierczyński, autor logo województwa warmińsko-mazurskiego, były uczeń (oczywista, że nie obecny) Jacka Protasa, posła na Sejm RP. Do kogo skierowane są te słowa?
!
odpowiedz na ten komentarz
Hector Bizerk // Columbus #2935805 | 95.90.*.* 19 cze 2020 20:49
naprawde nie chce sie zloscic i popadac w dwubiegunowke...
!
odpowiedz na ten komentarz
Michał Skwierczyński #2619430 | 88.73.*.* 8 lis 2018 10:31
Dotyczy komentarza ponizej: (...) Tak więc gdyby ktoś już miał dość tego padołu, pozostaje mu kupić bilet w jedną stronę do San Francisco i honorowo załatwić sprawę. Zachęcam, bo ładne widoki przed śmiercią gwarantowane. (...) Zatem kazdy potencjalny zamachowiec samobojca moze powolac sie na ten adres url, ktory nota bene jest w archive.org. Prosze Panstwa,wysadzilem sie w powietrze przez Bartnikowskich i Grupe WM Sp. z o. o. A ja jako autor logo wm i niegdysiejszy przyjaciel Marka, zdrajcy, dostaje po dupie krystalizowaniem sie wynikow wyszukiwania mojego i mojej rodziny, syna, itd. Zbrodnia.
!
odpowiedz na ten komentarz
sizzle #2596000 | 88.73.*.* 6 paź 2018 21:02
Art. 151. Kto namową lub przez udzielenie pomocy doprowadza człowieka do targnięcia się na własne życie, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
!
odpowiedz na ten komentarz
sizzle (kopacz) #2462297 | 195.89.*.* 14 mar 2018 11:55
pozdro z Drezna. Drugi Olsztyn :)
Ocena komentarza: warty uwagi (1) !
odpowiedz na ten komentarz