Jakość życia wg niezależnych rankingów jest tutaj najwyższa w całej Ameryce Południowej. Sprzyjający miłemu egzystowaniu jest także klimat ze średnią roczną temperaturą 16 st. C.

Latino noce w Ciudad

Turystyka jest bardzo ważnym elementem gospodarki Urugwaju. Jednocześnie tak
jak życie kulturalne, naukowe i ekonomiczne tego kraju, skoncentrowana jest głównie na stolicy. A konkretnie na Ciudad Vieja, czyli na obszarze starego miasta Montevideo.
W przeciwieństwie do większości miast europejskich, w których starówki znajdują się w pobliżu centrum, ta południowoamerykańska stolica swoją najstarszą część ma w południowej części nad wybrzeżem Atlantyku. Właśnie tutaj skupia się większość życia nocnego Urugwaju, dzięki niespotykanemu nigdzie indziej w mieście zagęszczeniu klubów, pubów i dyskotek. Zanim jednak oddamy się nocnemu latynoskiemu szaleństwu, Ciudad Vieja należałoby odwiedzić także za dnia. Zachowały się tutaj bowiem najciekawsze budynki z czasów kolonialnych oraz z pierwszych dekad od ogłoszenia Urugwajskiej Deklaracji Niepodległości w 1825 roku.

Stara Brama, teatr i opera

Pierwszym punktem do zobaczenia jest Stara Brama — jedna z niewielu pozostałości po murach obronnych zburzonych w 1829 roku. Odnaleźć można ją zaraz przy Placu Niepodległości oddzielającym Ciudad Vieja od reszty miasta. Znajduje się tutaj też siedziba Teatro Solis. Ten państwowy teatr został wzniesiony w 1856, a poza interesującym wyglądem, wśród lokalnej ludności słynie bardziej jako miejsce premiery pierwszej urugwajskiej opery „La Parisina“ autorstwa Tomasa Giribaldiego.

Pałac prezydenta

Na Placu Niepodległości znajdują się też dwa budynki oficjalne siedziby Prezydenta Urugwaju oraz jego urzędniczego zaplecza. Pierwszy to Pałac Estevez, który swoją nazwę zawdzięcza nazwisku pierwszych właścicieli. Jako własność rządowa funkcjonuje od 1880 roku, kiedy to rodzina Estevez zdecydowała się na sprzedaż pałacu. Natomiast drugi budynek to Torre Ejecutiva, która służy prezydenckim urzędnikom dopiero od 2009 roku — przeszklony 12-piętrowy wieżowiec, nie przypomina już w niczym kolonialnego stylu. Krzysztof Bieniek